By przywrócić równowagę w nas samych i w świecie, potrzebujemy uznać, przyjąć i uszanować kobiecą energię, ucieleśnione doświadczenie, połączenie z ziemią i ze sobą nawzajem, a wraz z nią archetyp Bogini.
Jung określał archetypy jako wewnętrzne obrazy w naszej psychice, niezależnie od tego, czy docierają do naszej świadomości. Kształtują one ludzkie życie, jednocześnie wykraczając poza osobiste doświadczenie.
Bogini – jako archetyp – żyje wiecznie w naszej psychice, jest naszą częścią. Żyje zarówno w kobietach, jak i mężczyznach, ale w większości z nas wciąż pozostaje stłumiona. Przywrócenie jej do świadomości to krok do wprowadzenia równowagi i uznania zarówno kobiecej, jak i męskiej energii.
Patriarchalna rana – deprecjacja i zepchnięcie w głębiny nieświadomości archetypu Bogini – to głęboka rana, którą noszą zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Zostaliśmy uwięzieni w jednostronnym postrzeganiu i doświadczaniu rzeczywistości. Definiowaliśmy ludzkość przez pryzmat dominacji lewej półkuli. Nasze intuicyjne, empatyczne, prawopółkulowe podejście zostało zepchnięte na drugi plan, a wszystko, co kobiece, zaczęło być postrzegane jako idealistyczne, naiwne czy nawet złe i niebezpieczne.
Ciało kobiety, tak jak ciało Matki Ziemi i Natury, stało się przedmiotem wykorzystania, kontroli i dominacji. Miesiączka stała się „przekleństwem”, poród „ukaraniem za grzech”, a kobiece ciało, seksualność i zmysłowość stały się postrzegane jako złe i „brudne”.
Kobiety znające starożytną sztukę uzdrawiania ziołami palono jako czarownice. Starsze kobiety, które niosą mądrość dojrzałej kobiecości zepchnięto na margines społeczeństwa. Menopauza stała się bramą do wykluczenia. Kobiece ciało zostało odarte ze świętości i stało się towarem w reklamach czy przemyśle pornograficznym.
Odzyskanie starożytnej mądrości archetypu Bogini, wypełnienie energią psychiczną koryta rzeki, które przez tysiąclecia było wyschnięte, odzyskanie pamięci czasów przedpatriarchalnych, pomogą nam przywrócić znaczenie kobiecych wartości, zjednoczenia ich z męskością, by przywrócić równowagę w naszej psyche, kulturze i świecie.
Kiedy wyruszyłam kilkanaście lat temu w moją pierwszą podróż do Indii, wiedziałam, że to nie tylko podróż w przestrzeni, ale także w czasie, w głąb siebie, w stronę Pełni Kobiecości. Czas budzenia do świadomości uśpionych w głębinach nieświadomości zbiorowej jakości archetypu Bogini – Świętej Kobiecości oraz połączenia Kobiecości i Męskości w świętych zaślubinach.
W Indiach ślady tej ścieżki są wszędzie – w historii Bogini Sati i Sziwy, w świętych Shakti Peethas, w starożytnych naukach tantry, które ukazują, jak wszystko, co przeżywamy – radość, ból, ekstaza, smutek – może stać się bramą do duchowego przebudzenia.
Bogini Sati i Pan Sziwa są dwiema stronami tej samej boskiej rzeczywistości. Ich historia jest jedną z najstarszych i najważniejszych opowieści w mitologii hinduskiej. Wszystko zaczyna się od wielkiej Yajna, czyli świętej ofiary, po której następuje tragiczne wydarzenie – ojciec Sati, dumny król Daksha, znieważa swojego zięcia, Sziwę. Upokorzona i zrozpaczona Sati, nie mogąc znieść tej zniewagi, dokonuje samospalenia. Sziwa, pogrążony w niewyobrażalnym smutku i gniewie, wpada w stan dzikiego, boskiego tańca zniszczenia, który grozi zburzeniem całego wszechświata. Aby zapobiec katastrofie, Mahawisznu rozcina ciało Sati na 51 części (choć niektóre legendy mówią o 108). Te święte fragmenty jej ciała i ozdób spadły na ziemię, tworząc wyjątkowe miejsca mocy — 51 Shakti Peethas.
Każda z tych świątyń jest związana z jedną z 51 liter alfabetu sanskryckiego i poświęcona Bogini Shakti oraz jej boskiemu strażnikowi, Kala Bhairavie. Są to miejsca o ogromnym duchowym znaczeniu, gdzie pielgrzymi przybywają, by oddać cześć boskiej kobiecej energii.
Podróż do Shakti Peethas nie jest jedynie podróżą fizyczną – jest głęboko symboliczna. To odwieczne dążenie do połączenia się ze Świętą Kobiecością i przekroczenia świata materialnego w poszukiwaniu duchowego spełnienia. Te święte miejsca, czczone jako potężne centra boskiej energii, rozsiane są po Indiach, Nepalu, Bangladeszu, Pakistanie, Sri Lance i Tybecie.
Przez tysiąclecia były to ogniska pielgrzymek, gdzie wiara milionów ludzi zjednoczyła się w poszukiwaniu wewnętrznego spokoju, ochrony i błogosławieństw Boskiej Matki. Każda świątynia, każda historia, każdy mit jest nasycony warstwami znaczeń, które mówią o ponadczasowej relacji między ludzkością a boskością. Każda Shakti Peetha emanuje swoją unikalną częstotliwością wibracji, a pielgrzym, który tam przybywa, nie tylko oddaje hołd Bogini, ale także odbywa duchową podróż w głąb siebie.
Z filozoficznego punktu widzenia Shakti Peethas symbolizują ostateczną jedność indywidualnej duszy (Atman) z uniwersalną świadomością (Brahman). Wielbiciel udając się do tych świętych miejsc, symbolicznie podejmuje duchową pielgrzymkę do wnętrza – w kierunku rozpoznania w sobie boskości.
Shakti Peethas uczą nas, że święta kobieca energia – źródło wszelkiego stworzenia – istnieje w każdym z nas, prowadząc nas w kierunku wzrostu i transformacji. To święte przestrzenie, w których spotykają się światy materialny i duchowy, oferując bezpośrednią ścieżkę do boskiej obecności, która podtrzymuje całe stworzenie.
Święta obchodzone w Shakti Peethas odzwierciedlają boski cykl stworzenia, zniszczenia i odnowy, ucieleśniony przez Boginię Shakti. Te obchody są głęboko splecione z rytmami natury i sezonowymi cyklami Ziemi, przypominając nam, że boska energia jest w nieustannym tańcu tworzenia i przemiany.
Zdjęcia wykorzystane w tym artykule pochodzą z podróży do Maa Bhadrakali Shaktipeeth.
Serdecznie zapraszamy do udziału w warsztatach „Skarby Dojrzałej Kobiecości – Moc menopauzy” oraz w cyklu trzech spotkań „Uzdrawianie Matczynej Rany”, o których już wkrótce poinformujemy na naszej stronie internetowej.
Skontaktuj się z nami, aby dowiedzieć się więcej lub zapisać się na warsztaty i spotkania!